«Іншы свет. У чымсьці прагрэсіўнейшы за наш». Як перазімаваць у Аргенціне

— Першы раз мы былі ў Аргенціне дзесяць гадоў таму, яшчэ да нараджэння дзіцяці. У 2016 годзе было другое падарожжа, ужо па розных краінах Паўднёвай Амерыкі, пры гэтым у нас застаўся выразны запыт на вяртанне якраз у Аргенціну. Але ўсё не атрымлівалася, і вось нарэшце зраслося.

Мы прабавілі там амаль 3 месяцы — у Буэнас-Айрэсе, мястэчку на акіянскім узбярэжжы і ў патагонскай вёсачцы ў перадгор'і Андаў.

Хтосьці спытаўся, ці можна зразумець і адчуць Аргенціну за меншы тэрмін. Безумоўна. Там усё настолькі на паверхні, што адчуць гэта можна і за тыдзень, асабліва калі ведаеш мову. Мы паехалі надоўга, бо ў снежні-лютым там самае пекла і дзіцяці патрэбны быў час для адаптацыі. А яшчэ таму, што квіткі вельмі дарагія. Яшчэ год-паўтара таму з Еўропы можна было злётаць у абодва канцы за 400-500 долараў, цяпер рэгулярныя цэны пачынаюцца ад 900 долараў.

Пра футбол

Самым вялікім нашым шанцаваннем было трапіць у Аргенціну ў дні ЧС-2022. 

Спачатку мы хадзілі ў фан-зону, бо цікава было паназіраць за рэакцыяй людзей: як яны перажывалі, грызлі пазногці, усклікалі, маліліся. Самае дзіўнае — я не ўбачыла на тварах аніякай злосці або агрэсіі. Мне здаецца, нават калі б яны прайгралі ЧС, то ўсё адно пайшлі б святкаваць і радавацца таму, што прынамсі апынуліся ў фінале.

Датуль мы ўжо бачылі, як глядзяць футбол у Перу — і гэта таксама было дзіўна. Яны могуць знервавацца або ўзрадавацца, але не будуць злаваць на сваю каманду за пройгрыш, бо яны яе вельмі любяць.

Першая гульня з удзелам Аргенціны, якую мы глядзелі ў Буэнас-Айрэсе, была чвэрцьфіналам Аргенціна-Нідэрланды. Гэта быў вельмі драматычны матч, нічыя захоўвалася да самага канца, аргентынцы атрымалі перамогу па пенальці ў самую апошнюю секунду дадатковага тайма. І вось калі яны выйгралі чвэрцьфінал і вялізны натоўп ужо ішоў па вуліцах і крычаў, дудзеў, спяваў, муж сказаў, што цяпер яны дакладна перамогуць. Так ён адчуў: нездарма ж мы тут.

У фінале мы ўжо таксама вельмі хваляваліся і вырашылі глядзець матч з дому. Спачатку гульня ішла на карысць Аргенціны, і дзесьці на 40-й хвіліне я пайшла прыхарошвацца. Размалявала твар у колеры сцяга. А калі вярнулася, французы ўжо зраўнавалі лік: 2-2.

Выяўляецца, у аргентынцаў існуе вельмі шмат прымхаў наконт футбола. Так, падчас матча строга забаронена выходзіць з дому і заходзіць у іншы дом. Адная знаёмая расказвала, што яе бацька не паспеў даехаць на машыне дадому да пачатку матчу і дзве гадзіны ездзіў па вуліцах, слухаючы матч па радыё, бо паркавацца і выходзіць з машыны таксама няможна.

Я, атрымліваецца, усе прыкметы парушыла. І зноў быў вельмі драматычны матч. Мы жылі ў шматкватэрным доме, і пасля кожнага напружанага моманту людзі выбягалі на свае балконы пакрычаць і паабдымацца. Потым яны паказвалі адно аднаму, што яшчэ рана радавацца — разыходзімся. За час матча ў нас з’явілася адчуванне, што мы пасябравалі з гэтымі людзьмі.

 Усе ўжо вар’яцелі, каментатары галасілі — то ад напружання, то ад шчасця. Аргенціна выйграла ў апошні момант па пенальці.

Пасля перамогі мы пайшлі на вуліцу. Была 3 гадзіна дня, стаяла 40-градусная спякота, большасць заўзятараў рухалася да абеліска. Казалі, што там сабралася каля 5 млн чалавек і яны там прабавілі тры дні.

Мы спалохаліся цісканіны і пайшлі святкаваць лакальна.

У гэтых святкаваннях зусім няма сацыяльнага падзелу. Танцуе бяздомны, побач з ім танцуюць два мужчыны, на плячах якіх сядзяць дзеці. Нейкая дзяўчына падыходзіць да бяздомнага і абдымае яго. Тут жа пенсіянеры, людзі ў інвалідных вазках. Проста дзіўна, наколькі ў аргенцінцаў адсутнічаюць абмежавальныя бар’еры. Мама з дзіцем не скажа «я не пайду святкаваць, бо дзіцяці наступяць на нагу», пенсіянер не скажа «я не пайду, бо стары».

А яшчэ яны максімальна талерантныя, прычым гэта выглядае вельмі натуральна. У Еўропе, як мне здаецца, талерантнасць часам прадыктаваная пачуццём абавязку. У Лацінскай Амерыцы па-іншаму: вы хочаце ажаніцца са сваім сабакам? Ды калі ласка, гэта не нашая справа.

Вядома, гэта не значыць, што тут усе роўныя. Наадварот, у Аргенціне велізарная прорва паміж багатымі і ўсімі астатнімі. У Буэнас-Айрэсе здаецца, што 99% — гэта простанароддзе і сярэдні клас. Ёсць трушчобы, ёсць працоўныя кварталы, жыхары якіх выглядаюць змардаванымі. Ёсць і вельмі багатыя раёны. Яны не схаваныя ад вачэй, там можна прайсці, але яны абсалютна пустыя. Такое адчуванне, людзі заязджаюць у свае дамы на машынах, каб іх не ўбачылі. Не думаю, што жыхары гэтых раёнаў пойдуць адзначаць перамогу разам з усімі.

Пра крызіс і цэны

За тыя 10 гадоў, што мы не былі ў Аргенціне, там шмат што змянілася на горшае. У 2013 годзе таксама быў крызіс: перад нашым прыездам там абваліўся песа, былі пагромы, пратэсты, але мы гэтага амаль не заўважылі.

Цяпер жа крызіс кідаецца ў вочы. На вуліцах шмат ахайных людзей, якія выглядаюць так змучана, што, здаецца, ім не хапае грошай на ежу. Але ёсць і заможныя раёны, дзе жыхары па-ранейшаму ходзяць у рэстараны. Дарэчы, не згодная з меркаваннем папярэдняга апавядальніка пра якасць аргентынскай кухні. Мне здаецца, што з ежай там усё вельмі добра — вялікі грамадскі попыт на грамадскае харчаванне, высокая канкурэнцыя паміж рэстаранамі і багатая кухня, насычаная смакамі.

Лацінская Амерыка моцна пацярпела ад кавіду. У іх быў працяглы, строгі каранцін, за час якога ў іх слоўніку з’явілася слова cuareterna — «вечны каранцін» (ад ісп.: cuarentena — каранцін і eterna — вечны. — dev.by), бо лацінаамерыканцы залежаць ад вуліцы значна больш, ніж еўрапейцы. Там віруе жыццё.

Вось і цэнтральны турыстычны раён Буэнас-Айрэса, здаецца, не перажыў каранціну. Калісьці там усё было разлічана на турыстаў — танга-шоу, сувенірныя крамы, рэстараны з завышанымі цэнамі. А цяпер там усё зачынена, вулічных гандляроў не відаць, раён поўны смецця, бамжоў, наркаманаў. У жылых раёнах бізнэс па-ранейшаму працуе.

10 гадоў таму долар у Аргенціне каштаваў 5 песа па афіцыйным і 10 песа па чорным курсе.

Калі мы прыехалі ў снежні 2022-га, чорны курс быў 300 песа за долар, а калі з’язджалі ў лютым — 400.

І гэта катастрофа. Заробкі аргентынцы атрымліваюць у песа, кожны месяц яны абясцэньваюцца на 15-20%. Як наступства — дыспарытэт цэн. Калі лічыць па чорным курсе, вельмі таннае ўсё аргенцінскае: мяса, гародніна, віно і ежа ў рэстаранах. Выдатная ялавічына каштуе 2-3 долары за кг. Яе можна проста пакласці на патэльню і атрымаць стэйк рэстараннай якасці.

У той жа час садавіна, якую прывозяць з Бразіліі, і наогул увесь імпарт каштуе вельмі дорага. Аргенцінская макарона абыдзецца танней за 1 долар, а якая-небудзь Barilla будзе каштаваць 5. За 2 долары можна купіць вялікі пакет гародніны і зеляніны, або адзін манга, або два персікі.

 Адзенне, тэхніка, імпартная бытавая хімія каштуе нейкіх шалёных грошай. Мясцовы пральны парашок танны, але нізкай якасці. Калі карыстацца цэнавай сітуацыяй рацыянальна, то падчас паездкі можна добра ашчадзіць. Але калі жывеш у Аргенціне год і ялавічына табе ўжо папярок горла, то прыйдзецца пераплачваць.

Жытло цяпер нятаннае. Уся кароткатэрміновая арэнда — на booking і airbnb, бо выйшаў закон, што на мясцовых сайтах здаваць жытло можна толькі доўгатэрмінова. Гатэлі на букінгу добрыя тым, што там абавязаныя прымаць плату па афіцыйным курсе. Але і цэны ў валюце там вышэйшыя.

За кватэру на airbnb мы заплацілі 1000 долараў за месяц. Гэта дорага, але нам патрэбны быў варыянт з басейнам на даху, каб дзіця магло адаптавацца да спякоты. Увогуле, такіх кватэр у Буэнас-Айрэсе шмат — на дахах уладкаваныя агульныя зоны з басейнам і — абавязкова — грылем. Калі б не гэтае патрабаванне, можна было зняць прасторную кватэру за 600-700 долараў.

Паколькі афіцыйны і чорны курс адрозніваюцца ў два разы, да нядаўняга часу тут было вельмі нявыгадна плаціць карткай. Цяпер пры аплаце канвертацыя праходзіць ужо па чорным курсе мінус 10%. Але зімой гэтую сістэму толькі ўводзілі, таму мы ехалі з гатоўкай.

Частку грошай мы памянялі з дапамогай гіда, а потым сталі даваць рады самі. Выявілася, гэта досыць бяспечна. Калісьці нас палохалі падробленымі грашыма. Але цяпер у іх самая вялікая купюра — 1000 песа, крыху больш за 2 долары. Які сэнс іх падрабляць?

На скрыжаванні вуліц Florida і Corrientes дзясяткі людзей крычаць: cambio, cambio! (абмен). У будны дзень цябе прыводзяць у склеп з акенцам-абменнікам. У выхадныя зазывал значна менш і цябе проста адводзяць да мужыка, які сядзіць на рагу дома з вялікім смеццевым пакетам, поўным песа.

Выглядае гэта ўсё вельмі ненадзейна, але за тры месяцы нас ні разу не паспрабавалі падмануць. І рэч не ў веданні мовы: 10 гадоў таму я ўжо знала мову, і мяне надурвалі.

У таксі таксама перасталі падманваць, бо за гэтым пачалі сачыць. Яно тут каштуе танна (1,5-2 долары за 20-хвілінную паездку па лічыльніку) і лёгка ловіцца на вуліцы.

Наогул, такое пачуццё, што аргенцінцы ўзяліся за бяспеку: павесілі камеры і на кожным рагу паставілі па паліцэйскім. У цябе не адбяруць на вуліцы тэлефон, калі побач паліцэйскі.

З іншага боку, у паліцыю яны набралі шмат моладзі, у тым ліку дзяўчат, якія працуюць хутчэй на прафілактыку. Ходзяць па вуліцах, і ў іх ззаду на кішэні боўтаецца пісталет. Гэта разлічана на нармальных людзей, але не на псіхаў. Аднойчы ў горадзе стаў увесь транспарт праз трагедыю ў метро: нейкі мужчына скандаліў з працаўніцай метро, падышла паліцэйская, а мужчына выхапіў у той пісталет і яе застрэліў.

Наогул, у Лацінскай Амерыцы вялікае значэнне мае тое, як ты выглядаеш і паводзішся. Калі ты ідзеш па вуліцы з фотаапаратам на шыі, ясі булку і крышыш яе на фотаапарат, людзі заканамерна зробяць выснову, што ён табе не вельмі патрэбны.

Чым займаліся

У Буэнас-Айрэсе мы жылі звычайным жыццём: працавалі дыстанцыйна, хадзілі на рынак і ў крамы, гулялі ў парках і на дзіцячых пляцоўках, размаўлялі з мясцовымі, наведвалі гарадскія мерапрыемствы. Аргенцінцы часта казалі нам «Сардэчна запрашаем», думаючы, што мы пераехалі ў іх краіну.

10 дзён мы жылі каля акіяна ў мястэчку Пуэрта-Мадрын, дзе ўжо былі ў 2013 годзе. Адтуль зручна ездзіць у розныя прыродныя запаведнікі, глядзець на дзікую прыроду і жывёл. Але паколькі там цяпер вельмі мала турыстаў, яны замуцілі для замежнікаў такія цэны, што мы мала што маглі сабе дазволіць. Гэтыя дні можна лічыць страчанымі. Да таго ж на бераг выкінула смярдзючыя водарасці, яны гнілі на сонцы, і нікога з мясцовых гэта не турбавала.

Аргенцінцы наогул вельмі талерантныя да пахаў і стандартаў гігіены. Ты можаш прыйсці ў рэстаран, дзе ўсё прыстойна, але ў прыбіральні пры гэтым пагром. Вечка ўнітаза асобна, усё бруднае — такое пачуццё, што пра туалет проста забыліся.

Я неяк чытала гугл-водгукі пра аргенцінскія прадуктовыя крамы. У іх на першым месцы заўсёды абслугоўванне: як з табой пагутарылі. Гэта самае галоўнае. Калі табе не ўсміхнуліся, ты ў гэтую краму больш не прыйдзеш. Пасля ідуць цэны і асартымент. І ўсё. Пра чысціню і гігіену гаворкі наогул няма.

Для аплаты праезду ў метро і аўтобусе, каб спрасціць сабе жыццё, аргенцінцы прыдумалі адзіную транспартную картку — Sube. І да яе — інтэрактыўную карту кіёскаў, дзе гэтыя Sube можна купіць. 

Але картак нідзе няма. Я абышла сем кіёскаў, мне ўсюды ўсміхнуліся і сказалі, што апошнюю купілі літаральна дзве гадзіны таму. У самім метро — тая ж гісторыя. Калі я ўжо ў роспачы ўсклікнула ля акенца: «Ну што ж мне рабіць, мне трэба ехаць!», — супрацоўніца раптам адказала: «Калі што — праходзьце так».

Пазней мне пашанцавала: у адным кіёску мужчына горда дастаў пачак карт са словамі: «Нам іх толькі што прывезлі». Гэтую карту я павезла з сабой: калі праз 10 гадоў зноў прыеду ў Аргенціну, не хачу паўтараць гэты квэст.

З сім-картай таксама цікава. Купіць сімку, актываваць і папоўніць яе можна і ў офісе аператара, але гэта дорага і трэба стаяць некалькі гадзін у чарзе.

Мой варыянт быў самы хуткі, хоць і заняў паўдня. Спачатку купляеш сім-карту, яна прадаецца ў цукерачным кіёску (у якім менавіта, ты не ведаеш, таму абыходзіш іх і пытаеш). Потым ідзеш у офіс і актывуеш яе, праўда, грошай на ёй усё яшчэ няма. Каб падключыць пакет з 40 ГБ на 2 месяцы, трэба папоўніць рахунак на 15 долараў. Для гэтага ідзеш у аптэку пэўнай сеткі. Там усё проста, але за раз яны могуць узяць з вас толькі 5 долараў. Таму трэба альбо схадзіць у тры розныя аптэкі, альбо ў адну і тую ж тры разы з інтэрвалам у гадзіну.

Ці, дапусцім, вам патрэбныя паслугі сістэмы грашовых пераказаў. Нам яны спатрэбіліся, каб купіць квіткі на ўнутраны авіярэйс за наяўныя (анлайн было б у 2 разы даражэй), а многія аргенцінцы так атрымліваюць з-за мяжы дапамогу ад родных і нават заробкі. Ты прыходзіш у офіс і займаеш велізарную чаргу. Спачатку чарга радуецца, што офіс апынуўся на ценявым баку вуліцы, усе знаёмяцца і абменьваюцца навінамі. Праз гадзіну прыходзіць супрацоўнік і кажа, што грошы скончыліся, да панядзелка выдаваць іх не будуць, толькі прымаць. Палова чаргі паціскае плячыма: што ж, затое мы так добра пагутарылі, цёпла развітваюцца адно з адным і сыходзяць. У вас з’яўляецца шанец купіць квіткі на самалёт, не страціўшы дня.

Яшчэ сітуацыя: вам трэба памыць адзенне. У Аргенціне мала ў каго пральныя машыны ў кватэры, іх звычайна выносяць у асобнае памяшканне наверсе. Каб імі скарыстацца, патрэбны жэтон, але яго яшчэ трэба пашукаць.

Ты аглядаеш ужо знаёмыя кіёскі ў пошуках надпісу «мы маем жэтоны для пральнай машыны». Бачыш надпіс, ён радасны, са смайлікамі. Але гэта нічога не значыць. На просьбу прадаць табе кажуць, што жэтоны толькі ўчора скончыліся. Хоць, магчыма, іх там ніколі і не было.

Неяк мы вырашылі аднесці рэчы ў пральню, якія тут на кожным рагу, але муж спачатку вырашыў прачытаць водгукі пра яе, і аказалася, што людзі пагалоўна скардзяцца, быццам пральня губляе вопратку. «Яны згубілі мае штаны, такія дарагія», — піша нейкі мужык. А пральня адказвае: «Прабачце, нам вельмі шкада, што мы згубілі вашы штаны». Талерантнасць да праблем і халатнасць — гэта такі ядзерны мікс.

Як зазямляліся ў Патагоніі

Тры тыдні мы правялі ў нашага знаёмага ў Патагоніі, карэннага жыхара з народа мапучэ. Мы пазнаёміліся з ім яшчэ ў мінулую паездку і ўвесь час падтрымлівалі сувязь.

Чаліла — глухая патагонская вёсачка. Сама па сабе нічым не адметная, але побач знаходзіцца нацпарк, дзікі і цяжкадаступны. Гадоў з 15 таму наш прыяцель вырашыў будаваць там хостэл. З яго ўсе смяяліся, ніхто не верыў, што нехта прыедзе ў такую глухмень.

Але ён вельмі актыўна займаўся сваёй справай, ездзіў на розныя саміты, выступаў, даказваў, рабіў рэкламу.У выніку вёска стала турыстычнай. Палова дамоў у ёй — гэта хостэлы, у самым нацпарку адкрылі кемпінгі, туды прыязджае транспарт з буйных гарадоў. А яшчэ ў Чаліле праводзяць нацыянальны фестываль асада — смажанага на вуголлі мяса.

І вось мы тры тыдні жылі ў доме нашага прыяцеля на ўскраіне Чалілы, каля ціхага возера. Займаліся сабакамі, лавілі рыбу, трохі дапамагалі па доме і… зазямляліся. 

Там неверагодны прастор. Ужо пачынаюцца Анды і шмат азёр, і тым больш дзіўна, што іх флора вельмі падобная да нашай. Там тыя ж кветкі і дрэвы, нават бярозкі ёсць. Гэта абсалютна наш пейзаж, але да таго ж ёсць горы і ўсё вельмі велізарнае. І без людзей.

Там амаль не было выгод, затое ты сам-насам з дзікай прыродай. Выходзіш да возера і слухаеш абсалютную цішыню. Спачатку заліпаеш у гэтую цішыню, доўга глядзіш удалячынь, потым раптам пралятае арол — о, падзея!

Спачатку я ўвесь час пыталася нашага сябра, якія ў нас планы на заўтра. Думаю, гэтае пытанне яго моцна злавала. Аргенцінцы расслабленыя, яны не будуюць планаў, яны хочуць прачнуцца раніцай, расплюшчыць вочы, удыхнуць. А мяне вар’явала такое стаўленне, таму што хацелася зразумець, што мы робім, куды едзем ці ідзём. Потым мясцовая жанчына мне сказала: «Ты ўвесь час такая напружаная, кудысьці спяшаешся, табе трэба расслабіцца». 

І я паспрабавала. Я стала бавіць шмат часу ў гэтай цішыні, і вось калі праляцеў чарговы арол, я раптам зразумела, што вынырваю з неўратычнасці апошніх гадоў.

Так, мы жывём у нявызначанасці, гэта дрэнна, але з-за моцных перажыванняў робім сабе толькі горш. Зразумела, што эканамічны крызіс, які мучыць аргентынцаў шмат гадоў — гэта праблемы іншага роду, іх нельга параўноўваць з нашымі. Але відавочна, што аргенцінцы таксама знаходзяцца ў стане нявызначанасці, і пры гэтым пераносяць яго інакш.

Наогул, пакуты для аргенцінцаў — культ, частка іх культуры. Яны вельмі эмацыйныя, падчас вырашальнага матчу ЧС многія па-сапраўднаму плакалі. Пасля фіналу рэпарцёры сталі апытваць заўзятараў. І тыя сказалі: «Мы так пакутавалі, мы пакутавалі ўвесь матч!» Потым футбалісты сказалі: «Мы так пакутавалі, мы пакутавалі ўвесь чэмпіянат, мы, аргенцінцы, былі народжаныя, каб пакутаваць». 

А я падумала: раз вы так пакутуеце, чаму вы такія шчаслівыя? Аргенцінцы як быццам вынялі з пакут негатыўны складнік і кудысьці яго дзелі. Яны перажываюць моцныя эмоцыі, але гэта не прыносіць ім неўрозу, як нам.

Дарэчы, я заўважыла, што мігранты з нашых краёў, якія жывуць у Аргенціне доўга, таксама знаходзяцца ў рэлаксе. Там ты адкідваеш дадатковыя перажыванні і зазямляешся ў прынцыпе. Але для гэтага спачатку трэба перастаць псіхаваць праз бытавых нягоды.

 У мяне таксама стала атрымлівацца. І праз тры тыдні пытанне бацькоў пра планы на заўтра выклікала ўжо здзіўленне.

Пра актывізм, магічны рэалізм і галоўнае

Калі я расказваю пра бытавыя нязручнасці ў Аргенціне, то баюся падацца прыдзірай. Бо гэта далёка не галоўнае. 

Мяне саму злуюць снабісцкія водгукі пра Аргенціну. Асабліва ад мігрантаў, якія цяпер масава туды прыязджаюць. У іх запыт на Швейцарыю, таму ім усё не падабаецца, адзіны плюс — таннае віно і капеечны рахунак у рэстаране. Але Аргенціна — гэта перш за ўсё іншы свет. 

Аргенцінцы перарабілі заапаркі ў экапаркі, якія накіраваныя больш на клопат пра жывёл, ніж на забаву. Там жывуць толькі тыя жывёлы, якім камфортна ў гэтым асяроддзі, яны не сядзяць у клетках. І калі чалавеку кагосьці не відаць, гэта праблема чалавека.

Так, у аргенцінцаў кепска з раздзельным зборам і перапрацоўкай смецця, але на прыватным узроўні яны спрабуюць быць экалагічнымі. Яны вельмі прасунутыя на прыватным узроўні, але не на ўзроўні дзяржавы. Дзяржава спрабуе нешта рабіць і дае грошы актывістам. У плане інфармавання гэта дапамагае, у плане збору смецця гэтага недастаткова.

У Буэнас-Айрэсе ёсць сучасныя шматкватэрныя жылыя комплексы, каля якіх абавязкова будзе прыкольная скульптура ад забудоўшчыка. І гэта масавая з’ява.

Аднойчы мы зазірнулі ў раённы культурны цэнтр і абамлелі. Уявіце велізарную прастору, падобную на мінскі «Корпус», але значна большую. Цэнтр размешчаны ў будынку манастыра XVIII стагоддзя, звонку нейкія муралы, а ўнутры — велізарная прастора для дзіцячых гульняў, вучобы, працы, танцаў, кожнаму віду дзейнасці — асобная зона. Усё прыстасавана для інвалідаў. Для ўсіх узростаў. Бясплатна. Гэта зроблена вельмі таленавіта, і было відаць, што для іх гэта само сабой зразумелае.

Затое ў Аргенціне адчуваеш сябе вельмі жывым. Ты ўвесь час трапляеш у нейкія неверагодныя сітуацыі, адчуваеш увесь спектр эмоцый — ад захаплення да крайняга абурэння. Ты любуешся таленавітай скульптурай каля новабудоўлі і ў гэты час наступаеш у гаўно, таму што ў кожнага тут па пяць сабак і за імі не прыбіраюць.

На працягу дня ты псіхуеш, злуешся, губляеш сілы, а ў канцы дня думаеш: як гэта ўсё выдатна!

Я стамляюся ад такога, хоць гэта і моцна натхняе. Пасля Аргенціны Еўропа здаецца цяпліцай, што праўда, выдатнай цяпліцай.

Гэта нібы раман з эмацыйна няўстойлівым чалавекам. Можна і перагарэць. Я ведаю, што вярталася б туды пры любой магчымасці. Але магу патраціць усё жыццё, каб зразумець, ці магла б я там жыць.

Ад Лацінскай Амерыкі прынята чакаць магіі ў духу Маркеса. Неяк у іспанскім размоўным клубе ў Мінску мы абмяркоўвалі, што такое магічны рэалізм. Я сказала, што для мяне гэта рэчы, якія вельмі падобныя на праўду, але якія не могуць адбыцца ў рэальным жыцці. Як напрыклад, бесперапынны дождж з жоўтых кветак пасля смерці Хасэ Аркадзіа Буэндзіа («Сто гадоў адзіноты». — dev.by). Тады дзяўчына з Венесуэлы запярэчыла: а чаму не можа быць дажджу з жоўтых кветак? У нас у Лацінскай Амерыцы шмат прыродных катаклізмаў, тое, што вам здаецца магіяй, для нас проста рэальнасць.

У Аргенціне я не сутыкалася з магіяй, але лад жыцця аргенцінцаў, іх стаўленне да жыцця фармуе больш дзіўную, чароўную карціну свету. І часта яны самі гуляюць на гэты вобраз. Калі нашы знаёмыя з’язджалі з Аргенціны, то не маглі праехаць у аэрапорт, бо ў гэты час з Катара вярталася футбольная каманда і дарога была забітая людзьмі. Тысячы людзей ішлі ўсю ноч 30 кіламетраў у аэрапорт, каб сустрэць сваю каманду. А як інакш? Іх багі прыехалі.

Жоўтыя кветкі на мяне не сыпаліся. Але калі ты шукаеш магічны рэалізм, у Аргенціне ты яго знойдзеш.

Вы дачыталі гэты матэрыял да канца. Калі вы тут апынуліся, значыць, хутчэй за ўсё, вас штосьці зачапіла. Выдаткуйце яшчэ 30 секунд, калі ласка.  

Беларускае ІТ нельга ўявіць без dev.by.

Мы ўжо амаль 15 гадоў робім важныя і сумленныя матэрыялы, дапамагаем кожнаму з вас дзяліцца прафесійным досведам і думкамі, робім беларускую версію. Мы радаваліся поспехам індустрыі разам, звярталі ўвагу на несправядлівасць, даем слова кожнаму.

Сёння рэдакцыя dev.by — каманда аддаленых беларусаў з 10 чалавек. Яшчэ ў нас ёсць менеджмент, бэкофіс і, вядома, тэхнічныя спецыялісты. У нас 600+ тысяч чытачоў штомесяц і дзясяткі тысяч у тэлеграм-каналах і сацыяльных сетках. Мы выпускаем 300+ навін і вялікіх тэкстаў, накшталт таго, што вы толькі што чыталі. Усе беларускія медыя цытуюць dev.by.

Ва ўсіх цёмныя часы. І мы ідзем праз ідэальны шторм разам з кам’юніці. Нашыя рэкламныя даходы, якія былі крыніцай фінансавання рэдакцыі, скараціліся ў некалькі разоў.

Пры гэтым мы ўпэўненыя, што тым больш важна працягваць заставацца месцам сустрэчы беларускай ІТ-супольнасці — усіх, хто застаецца і з’язджае.

Вы можаце нам дапамагчы. Пры канцы мінулага года мы запусцілі падпісную кампанію — пачалі збіраць данаты ад чытачоў. Мы хочам у 2023 сабраць 1000 чытачоў-падпісчыкаў. Цяпер іх 170.

Дапамагчы нам можна праз Patreon. 

З Беларусі — праз Donorbox.

І яшчэ крыптой, тут гаманцы.

Цяпер сярэдні чэк — каля 10$, але мы радыя любой суме. Штомесячныя плацяжы робяць нашыя планы больш прадказальнымі, але вы самі глядзіце, як вам зручна :)

Дзякуй, што прачыталі гэтае паведамленне.

Компания перевезла в Аргентину. Айтишник про жизнь в «Испании для бедных»

По теме

Компания перевезла в Аргентину. Айтишник про жизнь в «Испании для бедных»

Техлид сравнивает зимовку в Малайзии, Индонезии, Вьетнаме, Таиланде. Гид по подготовке и нюансам

По теме

Техлид сравнивает зимовку в Малайзии, Индонезии, Вьетнаме, Таиланде. Гид по подготовке и нюансам