7 км — да найбліжэйшай крамы, 15 км — да Батумі. Бізнэс-аналітык Канстанцін (імя змененае на яго просьбу) жыве ў грузінскай вёсцы. Ад панядзелка да пятніцы на дварэ ён бавіць не больш за гадзіну, часам сустракаецца з калегамі ў Батумі, але нячаста. «Хікікаморы мімаволі», — усміхаецца наш суразмоўца.
Калі dev.by кінуў заклік у пошуках айцішнікаў-пустэльнікаў, Канстанцін адазваўся першым. Выслухалі яго гісторыю.
7 км — да найбліжэйшай крамы, 15 км — да Батумі. Бізнэс-аналітык Канстанцін (імя змененае на яго просьбу) жыве ў грузінскай вёсцы. Ад панядзелка да пятніцы на дварэ ён бавіць не больш за гадзіну, часам сустракаецца з калегамі ў Батумі, але нячаста. «Хікікаморы мімаволі», — усміхаецца наш суразмоўца.
Калі dev.by кінуў заклік у пошуках айцішнікаў-пустэльнікаў, Канстанцін адазваўся першым. Выслухалі яго гісторыю.
— Я пераехаў у Грузію ў сакавіку. З пачаткам вайны ва Украіне паўстала рызыка, што на маім праекце з Беларусі будзе немагчыма працаваць — і на сямейнай радзе было прынятае рашэнне не рызыкаваць працоўным месцам.
Мая польская віза на той момант скончылася, а ніякай іншай не было, так што варыянтаў было ўсяго два: альбо Узбекістан — я, дарэчы, вялікі аматар узбекскай кухні, дый наогул фанат кулінарыі, — альбо Грузія.
Мае знаёмыя яшчэ да вайны былі ў Грузіі, і ў сябра засталіся кантакты маклера, які мог дапамагчы з пошукам жытла. Дый водгукі пра гэтую краіну былі вельмі добрыя — так што шалі схіліліся на яе карысць.
Я звязаўся з маклерам, спытаўся, што ён можа прапанаваць — і, калі шчыра, трохі ашалеў ад коштаў на рынку. У сакавіку за студыю-аднапакаёўку ў Батумі «зараджалі» ад 400 да 600 долараў — я такога не чакаў. Папрасіў: «Пашукаем яшчэ варыянты — мне вялікі горад не патрэбны, я ж еду працаваць, а не ў адпачынак». І праз нейкі час ён даслаў фатаграфіі «з прыгарада Батумі».
Фармальна 15 км — сапраўды прыгарад. Але гэта ж Грузія! (смяяцца).
Такім чынам, кошты ў «прыгарадзе» былі напалову ніжэйшыя. Фатаграфіі заліпальныя, з горнымі відамі. І студыя сімпатычная — прасторная. Я, вядома, рыхтаваўся да таго, што ў рэчаіснасці ўсё можа быць інакшым. Але не: у рэальнасці ўсё было як на фота, — маклер не падмануў.
З Мінска я ляцеў у Кутаісі. У самалёце пазнаёміўся з некалькімі хлопцамі — усе айцішнікі, такія ж рэлаканты, як і я. У аэрапорце нас сустрэлі знаёмыя — адвезлі ў Батумі. А там мяне ўжо забралі маклер і гаспадар кватэры, у якой я жыву.
Выявілася, гэтая студыя размяшчаецца ў вялікім прыватным доме. Ёсць асобны ўваход, але дэ-факта трэба прайсці праз гаспадарскі дом. З лэндлордам і яго сям’ёй у мяне склаліся вельмі добрыя адносіны. Часам у мяне нават з’яўляецца адчуванне, што я не арандую ў іх жытло, а як быццам бы далёкі сваяк — прыехаў пагасцяваць. Гэта ўсё грузінская гасціннасць!
Калі зараз у кагосьці перад вачыма ўсплыла карцінка: кватарант ідзе калідорам — а гаспадар крычыць яму: «Ой, даражэнькі, а ну-тка падыдзі!..» — то не. Мае гаспадары так сябе не паводзяць, яны глыбока паважаюць чужыя асабістыя межы. Наогул гэта інтэлігентная сям’я:
Часам мы абедаем разам. Вось сёння мне было няёмка: гаспадар паклікаў скласці яму кампанію, я думаў, кавы разам пап’ем — і пабягу на анлайн-мітынг, а ў выніку атрымалася цэлае застолле — сацыві, лобіа, салаты. Я спяшаўся, таму як след не пасядзелі. Аджа ў грузінаў сталаванне — гэта ж не столькі пра ежу, колькі пра сацыялізацыю: патравіць байкі, пагаварыць па душах.
Што такое грузінская вёска — для мяне гэта каровы-каровы, проста як у Індыі… У нас у Беларусі ў прыватным сектары кароў амаль не трымаюць, бо гэта ж праца. А тут малочка і мяса дарагія, а пенсіі — усяго 280 лары (каля 100 долараў), так што грузінскія пенсіянеры вымушаныя вашаваць, каб забяспечыць сябе. Вось яны часта і заводзяць кароў — хаця б адную на двор.
Каровы тут невялікія — не тое, што ў Беларусі. Я чакаў, што будуць бараны, але не — у гэтай частцы Аджарыі я бачыў іх усяго некалькі разоў. Кажуць, у горнай Аджарыі ёсць свінні на вольным выпасванні, але, на жаль, на свае вочы я такіх пакуль не бачыў.
Калі шчыра, то па вёсцы я амаль не шпацырую — асцерагаюся сабак. Яны ж усе «пры выкананні»: ідзеш паўз нейкі двор — можа як выскачыць… Дый проста непрыемна, калі ты ідзеш — а злева і справа хорам сабачы брэх.
На працягу працоўнага тыдня я мала выходжу са сваёй студыі. Усе мае шпацыры — вынесці смецце: да скрыні і назад. Калі скласці выхады, то ад панядзелка да пятніцы набіраецца не больш за гадзіну.
Часам я выбіраюся ў Батумі альбо з гаспадаром, альбо з кімсьці з яго сям'і, хто едзе на машыне, часам бяру таксі — гэта каштуе 10 беларускіх рублёў у адзін бок. А калі ехаць на маршрутцы, то 1 лары (каля 90 капеек).
Раз на тыдзень я закупляюся прадуктамі. Як правіла, паход у краму я сумяшчаю з паездкай у Батумі, спантанна за прадуктамі не выбіраюся. Да найбліжэйшай крамы — 7 км. Пару разоў я хадзіў за ежай пешшу — больш не хачу: туды яшчэ нармальна ісці, бо ты спускаешся з гары, а назад дарога ідзе на ўздым — з пакупкамі ў руках цяжка.
Вядома, я заўжды закупляюся з запасам — усведамляю рызыкі. І ў мяне заўжды ёсць тушанка і рыс на экстранны выпадак, плюс яшчэ бульба, а ў маразільніку — кураня.
Ці самотна мне — не, на працягу працоўнага тыдня пра гэта не думаеш. Раніцу я пачынаю з тэлефанавання жонцы, вечарам зноў тэлефаную — ёй і маці.
Я маю тут невялікі круг зносін — не на бязлюдным жа востраве жыву, зусім побач Батумі, а там жыве трое калег. Час ад часу мы з імі сустракаемся. А з сям’ёй і сябрамі маем зносіны дыстанцыйна.
Я тут жыву ўжо 8 месяцаў, так што суседзяў знаю — сустракаемся з імі на святах. Плюс яны прыходзяць дапамагчы па гаспадарцы: адзін сусед тут усім рамантуе праводку, іншы, Джумбер, можа паглядзець, што там у машыне барахліць… А калі з камп’ютарам трэба разабрацца або ў тэлефоне штосьці наладзіць — то гэта цяпер да мяне.
З мовай зносін ёсць нюансы, вядома. У вёсцы людзі размаўляюць па-грузінску. Хто старэйшы, нават калі і вучылі рускую, то забыліся — не карысталіся на працягу дзясяткаў гадоў. Мужчыны, якія служылі ў савецкім войску, па-руску размаўляюць добра.
З моладдзю можна перакінуцца парай слоў па-англійску. Але смол-ток атрымліваецца не з кожным, бывае, даводзіцца тлумачыцца на пальцах. Я вывучыў, як будзе па-грузінску «дай мне», «хадзі сюды», ну і лічбы, назвы садавіны-гародніны.
У прынцыпе, калі ты маеш патрэбу ў дапамозе, табе дапамогуць і без слоў. Я жыву недалёка ад запаведніка Мцірала. Паглядзеў па карце — прайсці ўсяго 3,5 км. Ну гэта ж на карце… Пакуль я падняўся ў горы, знямогся, разумею, што назад не спушчуся — стаміўся. Пашанцавала: ехаў чалавек на машыне — убачыў мяне, кажа: «Заскоквай!» — і адвёз дадому.
Людзі тут вельмі зычлівыя. І заўжды на пазітыве.
Кажуць, што грузіны не любяць, калі размаўляюць па-руску. Сам я з такім не сутыкаўся. Неяк летам да гаспадара прыязджалі сваякі, адзін з іх удзельнічаў у вайне ў Паўднёвай Асеціі ў 2008 годзе. За сталом штосьці казалі, — і тут ён пакасіўся на мяне. Гаспадар сказаў: «Ён не рускі, беларус…» «А-а-а — тады ўсё!» — і пытанні адпалі.
Да ўкраінцаў тут ставяцца са спачуваннем, і яно не паказное, не штучнае.
Мой гаспадар родам з іншай часткі Аджарыі — бліжэйшай да турэцкай мяжы. Я бываў у яго бацькоўскай хаце. І вось што мяне ўразіла: як бы сціпла людзі ні жылі, але ў зале ў іх заўжды «дорага-багата» — прыгожая падлога, карціны на сценах, на столі жырандоля, а яшчэ прыгожы посуд. Пры тым, што гэтыя людзі жывуць вельмі сціпла.
Вельмі важная частка прыёму гасцей — застолле: у іх так прынята, каб на стале стравы стаялі ў 2 паверхі.
У вёсках тут прынята жыць вялікай сям’ёй. У сям'і шмат дзяцей, і самае малодшае дзіця, як правіла, застаецца жыць з бацькамі ў бацькоўскім доме. У нас таксама так — у доме жыве 7 чалавек: ёсць бабуля з дзядулем, іх малодшая дачка — Эльза, гэта жонка гаспадара, а яшчэ трое яе дзяцей, то-бок унукаў.
А яшчэ ведаеце, у Беларусі ты ідзеш іншым разам вёскай і адразу бачыш — у гэтым доме п’юць. А тут, у Грузіі, я ніводнага такога дома не бачыў. І гэта не значыць, што грузіны не ўжываюць алкаголю, ну не — усякія ёсць, але вось на іх жытлах гэта не адлюстроўваецца.
У нас тут ёсць сусед, Гурам — вялікі аматар віна. Неяк ён выпіў і не змог устаць. І як у нас звычайна прыходзіць жанчына па свайго п’яненькага мужа — рукі ў бокі і давай яго бэсціць. А жонка Гурама прыйшла, узяла яго далікатна пад локцік — і акуратненька так суправадзіла дадому. Гэта мяне ўразіла!
Што яшчэ мяне здзівіла: мужчыны і жанчыны тут, бывае, ядуць за рознымі сталамі, бо ў мужчын — адныя размовы, а ў жанчын — іншыя.
Пра што я мару — вярнуцца ў Мінск. У мяне там сям’я, дзіця. Я з’ехаў, бо гэтага патрабавала праца, а мая жонка вымушаная была застацца, каб даглядаць сваю маці, якая не ўстае з ложка.
Але калі б мы пераехалі сюды ўсёй сям’ёй, нам было б усё адно няпроста. У вясковай школе дачка вучыцца не змагла б — там усе прадметы выкладаюць па-грузінску. А з вёскі кожны дзень у Батумі не наездзішся — коркі, прыйшлося б пасяліцца ў горадзе.
Я глядзеў, колькі каштуюць школы ў Грузіі. Добрая нямецкая ў Батумі — 6900 лары (каля 2,5 тысяч долараў) на год. Для майго гаманца гэта было б вельмі адчувальна. А анлайн-навучанне нам не пасуе, бо дачка — яшчэ першаклашка.
Рэлацыраваліся? Цяпер вы можаце каментаваць без верыфікацыі акаўнта.
Это не жизнь для семьи. Надо возвращаться или искать другую страну.
Друг, тебе пора просить прибавки.
где родился, там и пригодился. никто о тебе лучше родного государства не позаботится, только порядок не нарушай и будешь с семьей жить
Наверное не такое оно и родное государство если из него бегут куда глаза глядят. Из Минска даже в грузинскую деревню, даже без семьи.
Согласно белстат, население РБ уменьшилось более чем на 150 тыс. за два года 2020 - 2021. В 2022 г. тенденция не меняется.
бегут только те, кто дестабилизировать пытался - алкоголики, наркоманы и прочие. пускай уезжают, наша страна чище станет.
Алкоголики и наркоманы никому не нужны. Их никто не возьмёт. Они остаются здесь.
А уезжают профессионалы специалисты которые везде нужны. И которых все рады взять. Только работают они уже на другие страны.
вот давайте не будем подменять четкие определения.
по телевизору сказали - на улицу вышли алкоголики, наркоманы и проститутки.
сейчас эти беглые от закона скрываться уехали заграницу.
нормальному человеку, со здоровой логикой и телевизором вместо деструктивного канала, сразу всё понятно кто уехал - алкоголики и наркоманы.
Каментарый скрыты за парушэнне правілаў каментавання.
П. 4.1.2. Пользовательского соглашения — https://dev.by/pages/agreement
Беларусі ў прыватным сектары кароў амаль не трымаюць, бо гэта ж праца. - ну і праўду аналітык, а пра кошты на малако ты не думаў? кошты на сена? а чаму у лос анжэлесе кароў не трымаюць, лайдакі думаю
жонка даглядае дачку і сваю маці якая з ложка не ўстае. мо дадому пара? калі няма перашкод вяртанню
Дома в РБ работы для айтишников нету ибо с астраука стабильности уехали все работодатели. Никто с бандитами захватившими страну дела иметь не желает. В РБ остаются только те кто не может уехать либо остается вынужденно. Ну и третья категория это ябатькостановцы со слабовиками, эти рады и обглоданной кости.
Работы хватает, только вот тунеядцы не спешат трудоустраиваться. Зайдите на сайт городского центра занятости и в поиске "программист" наберите - вакансий больше 200.
Работы хватает, вот только денег у вас нет чтобы платить за неё. А уважающий себя програмист не будет работать за ту нищенскую з/п что в предлагаемых вакансиях.
Вы эти сказки прикормленным хомякам в телеграмах рассказывайте, а соваться с пропагандой на профильные ресурсы не нужно, не слепые.
Эй, а что тогда ты здесь делаешь? :)
Чувак сбежал и счастлив, что вы от него хотите?
Очевидно, поржать с индивида, переехавшего в грузинскую деревню из-за работы «айтишником» с зарплатой не позволяющей раскошелиться $500 на аренду однушки в Батуми.
Вы увидели другой смысл в статье?
Ну выдатны муж, шо скажаш. Сам ненапружваючыся жыве ў вёсачцы, а жонка там хай адна дваіх цягне. І што гэта за айцішнік такі каму 2500 за школу ў год вельмі шмат? Гэта менш 300 у месяц (калі браць, што навучанне 9 месяцаў у годзе). Можа скараціў б выдаткі ды і змог? Карацей, брыдка ад такіх.
Ён там у Грузіі грошы зарабляе і сям'і высылае.
«возник риск, что на моём проекте из Беларуси будет невозможно работать — и на семейном совете было принято решение не рисковать рабочим местом.»
«за студию-однушку в Батуми «заряжали» от 400 до 600 долларов — я такого не ожидал»
«Хорошая немецкая в Батуми — 6900 лари (около 2,5 тысяч долларов) в год. Для моего кошелька это было бы очень чувствительно.»
«О чём я мечтаю — вернуться в Минск.»
Домой этому «айтишнику» надо, и нормальную работу найти не помешало бы.
А в Грузии физически сидеть - это глупость, туда есть смысл разве что сеньорам+ съездить доки оформить/счёта открыть. Разбирайтесь с инструкцией, прежде чем делать что-либо.
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 9 снежня 2022, 13:43
и за аренду будет в новой боровой в разы меньше платить, сейчас цены стали меньше а предложений гораздо больше
"Домой этому «айтишнику» надо, и нормальную работу найти не помешало бы."
Так нет этой нормальной работы дома. Проекты заканчиваются. Новые особенно и не приходят. Количество ожидающих на бэнчэ компаний увеличивается.
Этот парень уехал не из'за завихреней в голове, а реально оценив перспективы.
Нахожусь в Минске.
Сейчас три активных проекта. Можно было бы еще набрать, но иногда хочется иметь время и на "потупить".
Так что проектов нету только у малахольных и тех кто умеет только грести по детальному ТЗ.
знаю айтишников в минске у которых по 5-6 активных проектов, строят по третьему котеджу уже. кто хочет в Белоруссии работать, тот не будет бегать и жаловаться на "рэжим"
"грузинские пенсионеры вынуждены впахивать, чтобы обеспечить себя. Вот они часто и заводят коров — хотя бы одну на двор."
вся суть статьи в одном предложении. Есть такая сказка про то как посуда от Федоры убежала, так вот это от кого-то видимо коровы убегают. Походу грузинские пенсионеры вместо коровы завели айтишника.
а все потому, что прогнулись под запад. если бы строили социально-ориентированое государство, сейчас было бы время в очередях в поликлинике диагнозы обсуждать каждый день, а не впахивать чтоб в старости худо-бедно выжить
Сразу видно настоящего патриота, каждый ваш комментарий можно в печать и в рамку
Странный чел. Ему работа важнее семьи или он просто сбежал от нее под предлогом, что работать надо? Почему ни слова о том, как он все эти месяцы пытается удаленно проходить собеседования на проекты, на которых можно работать из РБ? Думаю потому что его все устраивает в текущей ситуации, и ничего он не ищет. Мужик просто неофициально развелся с женой, у которой на руках дочь первоклассница и лежачая мать и свалил за границу. Деньги хоть присылает?
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 9 снежня 2022, 14:36
Статью читали?
Решение было принято на семейном совете.
На семейном совете это значит предупредил жену? Или вы представляете себе семейный совет в его случае как собрание его, жены, дочери первоклассницы и лежачей тещи за круглым столом?
Ещё раз, я ориентируюсь только на то, что он описал как свои обстоятельства. У него есть текущая работа, на которой ВОЗМОЖНО когда-нибудь получится так, что работать из РБ будет затруднительно. В то же время его семья переехать не имеет возможности. И вместо того, чтобы пока до наступления проблем работать дальше / искать другое место работы, он пакует чемодан, покупает билет на самолёт и летит в грузинскую деревню, где ведёт практически затворнический образ жизни. При этом ничего не говорит о том, что он собирается делать дальше, типа к семье тянет, но пока и так норм. Этот человек либо странный, либо просто сбежал от семьи по надуманным причинам, либо описана не полная картина. Возможно есть ещё какие-то существенные обстоятельства, которые мешают человеку вернуться к семье.
да все просто! на том же семейном совете пару лет назад было принято решение взять кредит на бетон в новой боровой. а сейчас отправили работать кредит отдавать. кому этот кредитный бетон продать? вот и живет аскетично, чтобы банку деньги вернуть. что больше интересует - платит ли этот индивид налоги в Белоруссии, или его надо проверить хорошенько
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 9 снежня 2022, 16:38
Да, на полноценное досье не тянет...
Не знаю, чего вы накинулись на человека, может это джуниор без знания английского.
Был в схожей ситуации, герою статьи сил и удачи.
джун без знания английского должен за интерес путена на передовой в окопе умереть, а не в Грузии от частичной мобилизации на спецоперацию прятаться.
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 11 снежня 2022, 15:27
Кажется, гражданин, вы ресурс перепутали, это не российский