«70 км на машыне — у адзін бок». Айцішнікі спрачаюцца, ці патрэбная такая праца ў офісе
Карыстальнікі LinkedIn абмяркоўваюць пост пра тое, як хэда QA-аддзела вымушаюць вярнуцца ў офіс пасля некалькіх гадоў аддаленай працы. Паглядзелі, ці ёсць тыя, хто за — нават калі даводзіцца пераадольваць дзясяткі кіламетраў на гэтым шляху.
«Праязджае 70 км, каб сядзець у офісе і рабіць тое ж самае»
Уступныя ад топікстартаркі: некалькі гадоў яе кліентка, кіраўніца QA-аддзела, рабіла сваю працу ў рэжыме remote — і гэта не было праблемай. Бо для 99% яе працы патрэбны быў толькі ноўт.
— Раней яна пачынала працу адразу пасля таго, як дзве яе дачкі сыходзілі ў школу. Цяпер яна праязджае 70 км, каб сядзець у офісе і рабіць тое ж самае. За 3 месяцы ў яе была роўна адная асабістая сустрэча, але пытанне можна было вырашыць і званком у Zoom.
Калегі незадаволеныя. Маральны дух на дне. 6 з 10 супрацоўнікаў яе QA-каманды шукаюць новую працу. Чаму працадаўцы робяць тое, што не мае ніякага сэнсу і не цікавяцца тым, «як вы пачуваецеся». Выхад у офіс патрэбны тым, хто неэфектыўны, але калі задачы выконваюцца, то навошта ўсіх заганяць у скрынку? — задаецца пытаннем аўтарка паста.
Яна ж дадае: з кампаніі за апошні месяц сышлі 12 чалавек. А яе кліентка цяпер праходзіць сумоўі ў кампаніях, якія прапісваюць аддаленую працу ў кантрактах — «без дробнага шрыфту пра офіс».
«Частая гісторыя: кіраўнікоў гоняць у офіс ахоўваць кавамашыну і прынтар»
Паглядзелі, якія каментары (а іх — больш як паўсотні) пакідаюць карыстальнікі пад пастом. Спойлер: марнаваць свой час на дарогу не падабаецца амаль нікому.
Многія каментатары пішуць, што ў іх тая ж праблема: «выганяюць у офіс». Пры гэтым падпісчыкі паведамляюць, што чамусьці менавіта ад кіроўных супрацоўнікаў усё часцей патрабуюць, каб тыя ездзілі ў офіс («нават гібрыд няможна»), хоць іх падначаленыя могуць пры гэтым працаваць дыстанцыйна.
— Частая гісторыя: кіраўнікоў гоняць у офіс, накшталт ахоўваць кавамашыну і прынтар.
— Мяне так на інтэрв’ю ўгаворвалі: маўляў, у офісе вельмі-вельмі класна і наогул рай на зямлі. А факт, што я жыву за горадам і мне ехаць — 65 км, не ўспрымаўся як прычына, чаму я не хачу туды ездзіць.
— З майго досведу, у офіс зганяюць людзей толькі тыя кіраўнікі, якім патрэбныя супрацоўнікі-пешкі, выканаўцы. Такому кіраўніку трэба, каб у любы момант, калі яму стрэльне ў галаву шалёная ідэя, ён мог выбегчы са свайго кабінета і адразу раздаць задачы ўсім або падзяліцца навіной — а для гэтага ўсе мусяць пакорліва чакаць яго на сваіх месцах.
Некаторыя бачаць у гэтым хітры разлік і прыходзяць да высновы, што ў працадаўцы свой план — «звольніць большасць супрацоўнікаў, але без выходнай дапамогі».
Частка аўдыторыі спачувае і падзяляе боль гераіні паста, бо ў саміх тая ж бяда: «таксама цяпер катаюся — 150 км у адзін бок, і паралельна шукаю аддаленую працу».
— 600 км у адзін бок ужо 1,5 года катаюся. У Еўропе гэта нормай заўсёды было. Нават назва ёсць у такіх супрацоўнікаў — «што з’язджаюць дадому на выходныя». Тыя, каму бліжэй, за 100 км — штодня катаюцца. Тыя, каму далей — пакоі здымаюць.
Частка перахрысцілася і на выдыху палягчэння паведамляе, што працуе аддалена, і «ў офіс вяртацца ні найменшага жадання».
— Для мяне аддаленая праца — гэта ключавая каштоўнасць. Я жыву на дзве краіны, у мяне такое жыццё. Я не буду мяняць яго дзеля працы. Я проста ведаю, што яно таго не варта, нават калі прыйдзецца працаваць за меншыя грошы, або не ў такой крутой кампаніі, або моцна скарачаць выдаткі.
— З пэўнага моманту шукаю толькі прапісаную ў дамове аддаленую працу. Бо «гэта проста фармальнасць» і «ў нас гэта стандартная дамова» — дрэнна заканчваюцца. І для мяне кіраванне размеркаванай камандай — гэта адзін з паказчыкаў скіловасці менеджменту.
А што думаеце вы — ці гатовыя (і дзеля чаго) наматаць 50-70-100 км да офіса? Пішыце ў каментарах.
Читать на dev.by