Айцішнік амаль 3 дні пражыў у Калінкавічах без святла і сувязі. Вось ягоны аповед

— У нядзелю ўвечары вырубіла святло — потым пачаўся шторм, — расказвае ён. — Візуальна нічога сур’ёзнага: ну, дрэвы да зямлі прыгінала, моцны вецер быў. Я прыбраў цацкі з басейна — але ў цэлым не хваляваўся ні пра што. Бывае! 

Як лівень скончыўся, пайшоў на вакзал па квіток — мая жонка збіралася ў бальніцу ў Гомель наступнага дня. Пакуль ішоў, разглядаўся на бакі: тут шыфер на дарозе валяецца, там — дахі з дамоў сарвала. Дзе-нідзе ляжалі дрэвы, вырваныя з коранем.

Прыйшоў на вакзал і даведваюся, што рух цягнікоў спынены — і нічога не працуе. Зняць грошы з карткі нельга, ды і сэнс: квітка нават на «гатоўку» было не купіць. Потым пачуў ад кагосьці, што шляхі заваліла дрэвамі — і цягнікі ўсталі дзесьці па дарозе. 

Я падумаў: ну добра, наступнай раніцай жонка сама купіць квіток. Але нічога падобнага! Яна так і не змагла з’ехаць, бо гатоўкі не было, а банкі па-ранейшаму не працавалі. 

Жонка вярнулася з вакзала засмучаная. Мы вывернулі кішэні ва ўсёй вопратцы — наскрэблі ледзь-ледзь на квіток, яшчэ трохі пазычылі ў суседзяў. У выніку жонка змагла сесці на дызель-цягнік. Мы разлічвалі, што ў Гомелі яна зніме грошы, але і там банкаматы не працавалі — яна атрымала гатоўку ў банку па пашпарце.

Вядома, кандыцыянер у доме не працаваў, а спякота больш за тыдзень стаяла невыносная — 37°С. Ратуючыся, мы цэлы дзень праседзелі ў басейне. Увечары зразумелі, што прадукты ў лядоўні сапсаваліся — пайшлі на закупы. 

І гэта той яшчэ квэст, скажу я вам: крамы ў горадзе не працавалі. Пазней прыйшло паведамленне ад таварыша, што «Маяк» адкрыты і запраўкі таксама. Мы прастаялі ў чарзе ў «Маяку» гадзіны 4, але так нічога і не купілі. 

Чарга ў краме пачыналася проста на ўваходзе — мы 1,5 гадзіны адстаялі. Потым раз — у іх накрыўся генератар. Але ніхто не разыходзіўся: людзі прастаялі яшчэ 2,5 гадзіны, бо думалі, што яго ўсё ж такі рэанімуюць. На жаль! У выніку мы на запраўцы ўзялі чыпсаў і яшчэ чагосьці.

У аўторак некаторыя прыватнікі падмітусіліся — знайшлі генератары. У іх ужо можна было купіць кансервы, хлеб, але ніякай «малочкі» або марожанага — халадзільнікі па-ранейшаму не працавалі. Адгружалі тавар толькі за гатоўку: калі ў цябе картка — грызі яе.

Само сабой, я не працаваў гэтымі днямі (Андрэй працуе як ІП, і заказчыкі ў яго — з усёй Беларусі). У суседа быў генератар — так што з аўторка мы падзараджалі нашыя гаджаты ў яго і нават нейкі фільм на ноўтбуку змаглі паглядзець. Але сесці і нешта рабіць я быў не ў стане: мозг уключыў рэжым адпачынку — «святла няма, і працы, лічы, няма».

Разумееце, банальна сувязі не было — не патэлефанаваць нікому. Ты нешта пішаш у вайберы, але як у пустэчу. А потым раз — і, здаецца, адное паведамленне прарвалася. Я ішоў у адзін з дзён па горадзе, убачыў, што нехта на званок адказвае — і адразу думка: гэта цуд?! Палова вышак у Калінкавічах была аўтаматычна адключаная. Нават не ведаю, як людзі выклікалі «хуткую», калі раптам трэба было. 

У любой працы ёсць нешта тэрміновае — зразумела, што часам мне прыляталі паведамленні і пушы ад тэхпадтрымкі. Але што я зраблю? А яшчэ вось непрыемны момант: па законе подласці ў мяне паляцеў адзін з сервераў, і я не мог падняць яго на працягу сутак. Увесь гэты час у мяне не працавала гульня. Потым я даведаўся, што ў суседа ёсць генератар — схадзіў да яго, засілкаваўся, і сяк-так аднавіў працу гульні. 

Першая думка, калі мы засталіся без святла: калі ўсё адновяць, куплю генератар — і хай стаіць на ўсялякі выпадак. Але сёння (размова адбылася 17 ліпеня — заўв. рэд.) электрычнасць уключылі, і ўжо думаеш: а калі такое яшчэ паўторыцца — гадоў праз 10? А мо’ й ніколі. 

І, дарэчы, вось сувязі амаль чатыры дні не было, а інтэрнэт па оптавалакне быў. З генератарам можна было б нават працаваць.

Праз ураган у Мазыры знікла святло. Вось як ратаваліся людзі — фотафакт

Па тэме

Праз ураган у Мазыры знікла святло. Вось як ратаваліся людзі — фотафакт