Дзе завіснуць з ноўтбукам. Варыянты для тых, каго выгналі з кавярні

Бібліятэка

— Ёсць у цэнтры Варшавы прыгожая бібліятэка — Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie. З садам на даху, кавярняй, бутэрбродамі і нерэгулярнымі выставамі на першым паверсе. Выявілася, што абанемент у гэтую бібліятэку — у саму чытацкую залу — каштуе ўсяго 20 злотых на год. 

Пластык робяць за пяць хвілін разам з фота. Па сутнасці, за картку ты і плаціш гэтыя 20 злотых. 

Для афармлення патрэбны пашпарт, ДНЖ не пыталіся. Удакладнілі, навошта мне ў бібліятэку, я сказала, што працую над праектам (што ўвогуле праўда). Магчыма, пыталіся яшчэ Pesel, але дакладна не памятаю.  

Я заходжу ў бібліятэку, калі раптам задача напаткала ў горадзе і трэба пайсці папрацаваць.

Плюсы: 

— лакацыя: побач метро, Вісла, цэнтр;

— вайб студэнцкага гарадка ў мініяцюры. У кавярні студэнты і выкладчыкі абмяркоўваюць вучобу, праекты, ацэнкі, навіны. У самой бібліятэцы яны сядзяць, разваліўшыся на падлозе з ноўтбукамі, сшыткамі і гарамі кніг — мне такое вельмі падабаецца; 

— уласна бібліятэка: можна пабадзяцца і пачытаць штосьці для сябе;

— побач перакус і кава.

Мінусы:

— у часе сесіі знайсці месца ля разеткі праблематычна — літаральна ўсё занята;

— для мітынгаў не падыдзе;

— за перакусам і кавай прыйдзецца спусціцца ў кавярню.

Пра вайфай не скажу — заўсёды працую з мабільнага інтэрнэту.

Але зручна, што сетка велізарная і ёсць літаральна ў кожным раёне горада. Ну і ў Starbucks, вядома.

Машына 

Я — айцішнік на фрылансе. Укараняю новы транспартны софт у гандлёвым канцэрне, які павінен замяніць SAP. Звычайнае месца працы ў мяне — склад/завод заказчыка, які можа быць і пад Берлінам, і пад Гамбургам, і пад Дзюсельдорфам. Шмат часу я баўлю ў дарозе, на год набіраецца 700 гадзін толькі працоўных паездак, таму рэгулярна неабходнасць папрацаваць за камп’ютарам наганяе мяне ў незнаёмым горадзе.

Часта для гэтага я проста паркуюся ля аўтабана. У мяне 40 Гб трафіку на мабільным тэлефоне. Іх хапае, каб працаваць з машыны, калі вельмі трэба. 

На заднім сядзенні месца шмат, можна працаваць у сваё задавальненне.

Толькі летам дрэнна: вельмі горача, а рухавік у Германіі проста так трымаць заведзеным няможна. Таму летам шукаю альтэрнатывы, а зімой без праблем.

Калі патрэбны камфорт, я шукаю каворкінг. Іх у Германіі ўжо дастаткова, у буйным горадзе заўсёды можна знайсці месцейка за 15-20 еўра на суткі.  

У кавярні я не працаваў, напэўна, ані разу, бо разумею, што магу кагосьці вар’яваць, праз што пачну вар’яцець сам. Навошта мне гэта трэба?

Чыталка, бар, гандлёвы цэнтр

Пражываю ў Польшчы крыху больш за год, працую цалкам аддалена. У асноўным шукаю іншыя месцы для працы, калі хатнія ўмовы занадта надакучаюць альбо пры наяўнасці спадарожных тэрміновых спраў у горадзе (а часам праз гучныя суседскія вечарынкі або планавае адключэнне электрычнасці/інтэрнэту). Пазбягаю выкарыстання публічнага wifi і стараюся па максімуме працаваць ад мабільнага інтэрнэту.

Найлепшым варыянтам месца была і застаецца чытальная зала ў цэнтральнай бібліятэцы горада. Нуль пытанняў, ціхая абстаноўка, выдзелены стол для працы. Для абедзенных перапынкаў ёсць кафетэрый парай паверхаў ніжэй. Адзіная праблема тут — гэта графік працы, па якім бібліятэка закрываецца ўжо, а 20:00 — праз што часта даводзіцца рэлакавацца кудысьці яшчэ, калі не паспяваю закрыць дзённыя задачы.

Другая опцыя — кавярні і бары, у якіх з’яўляюся пастаянным наведвальнікам. Там мяне ўжо прывыклі бачыць з ноўтам, таму ў большасці выпадкаў магу разлічваць на спакойную працу аж да закрыцця нават без чакання заказаў з майго боку.

Праблемы ўзнікаюць, калі ў той дзень у абраным месцы апынаецца шмат наведвальнікаў. Цяпер мне даводзіцца выкарыстоўваць ноўтбук, які працуе толькі ад сеткі — адпаведна, ужо не раз даводзілася сыходзіць з прычыны адсутнасці магчымасці яго падключэння.

Нарэшце, трэці варыянт — каворкінгавыя прасторы ў гандлёвых цэнтрах. Стараюся пазбягаць іх, паколькі не заўсёды выпадае знайсці працоўнае месца з разеткай і часам прэсуюць што-небудзь заказаць у кавярнях побач. У асноўным апынаюся там у экстранных выпадках, так як даехаць да іх мне хутчэй за ўсё.

На маім вопыце пакуль яшчэ не было сітуацый, дзе мяне выганялі за доўгую працу на ноўтбуку — спадзяюся, так і застанецца.

Яшчэ бібліятэкі

— Справа была ў Гданьску, я здымала жытло побач з Гданьскім універсітэтам, на тэрыторыі якога знаходзіцца вялікая сучасная бібліятэка. Каб браць там кнігі, патрэбны быў чытацкі білет за 20 злотых. А вось каб проста хадзіць у выдатную чытальную залу з ноўтбукам, не трэба было нічога, акрамя маскі (справа была ў кавід).

Месца там заваліся — хоць за сталом (у кожным — разетка), хоць на падлозе ў крэслах-мяшках. Адзінае, у часе мітынгаў было нязручна: трэба ўсё ж такі пільнавацца цішыні. То-бок слухаць у слухаўках без праблем, але гаварыць даводзілася ціха. І так, калі здымаў маску (хоць у радыусе пяці метраў — ані душы), падыходзіў ахоўнік і прасіў надзець.

Яшчэ адная нязручнасць — адсутнасць вайфаю. У бібліятэцы ён быў (ды і ёсць, напэўна), але падключыцца да яго маглі толькі студэнты і супрацоўнікі ўніверсітэта. Таму я проста раздавала мабільны інтэрнэт на ноўтбук. 

Ежу ў залу праносіць няможна, але паміж паверхамі быў кафетэрый. Узімку часам было халаднавата (але не холадна), затое скрозь вялікія вокны праходзіла максімум каштоўнага зімовага святла.

Між іншым, працаваць у бібліятэцы можна і ў Мінску (ды і ў іншых гарадах Беларусі, напэўна). У свой час я праводзіла гадзіну-другую з ноўтбукам у Пушкінскай бібліятэцы, за ЦУМам, — там ёсць і зручная мэбля, і вайфай.

Інтэрнацкая кухня 

(Пад умовы задачы падыходзіць дрэнна, так як доступ туды абмежаваны). 

— Так здарылася, што мне на год далі месца ў інтэрнаце еўрапейскай ВНУ, калі я ўжо не быў студэнтам. Гэта было вялікім поспехам, бо дазваляла моцна эканоміць на арэндзе.

Я дзяліў пакой са звычайным студэнтам, і мы добра ладзілі. Я мог нават нармальна працаваць з пакоя. Толькі нязручна было ў часе ранішніх мітынгаў, калі сусед не сыходзіў на заняткі, а мне трэба была адзінота.

Тады я сыходзіў… у агульную кухню на паверсе. Акрамя ўласна кухні з электраплітамі там быў пакой для сталавання — тры сталы, крэслы і мыйка. Ім звычайна ніхто не карыстаўся — елі студэнты ў сябе ў пакоях. Дык вось за тымі сталамі можна было нармальна працаваць.

Не ведаю, што думалі пра гэты гук калегі ў часе сазвону — я ім ніколі не казаў, адкуль працую.

«К черту Amazon»: как сотрудники компании бунтуют против возвращения в офис

По теме

«К черту Amazon»: как сотрудники компании бунтуют против возвращения в офис