«Колькі зарабляеш?». Што правяраюць на мяжы і ў аэрапорце летам

Папрасілі чытачоў падзяліцца новымі кейсамі дадатковых праверак пры перасячэнні мяжы з Беларуссю.

«Дзе працуеш, колькі зарабляеш?»

Быў «народны» артыкул, але па ім ужо ў 2021 знаёмых «шманалі» ў аэрапорце, а мяне тады абмінула — напаткала толькі ў 2023-м.

Праходзіў допыт абодва разы, як перасякаў мяжу — польскую аўтобусам у маі і літоўскую на машыне ў ліпені. Адбывалася гэта так: у памежнікаў нешта «завісала», і канваір адводзіў да чалавека ў цывільным. Працягласць кожнага была хвілін 10-20: адзін раз тэлефона не глядзелі, другі глядзелі. Ноўта не глядзелі. Было шмат асабістых пытанняў: як мне здаецца, спрабавалі разварушыць эмацыйна. 

Пытанні такія: дзе працуеш, колькі зарабляеш, ці не бачыў вайсковай тэхнікі, ці ходзіш «на падзеі» там.  У тэлефоне шукалі дэструктыўныя матэрыялы. Гартаючы мініяцюры, знайшлі здымак з ЛГБТ-маршу, і на ім у кутку сцяг. Паўшчувалі: «Што ж вы сказалі, што дэструктыўнага нічога няма».

Яшчэ цікавіліся штампамі ўезду-выезду і візамі: маўляў, да каго і навошта лятаў. Асабліва цікавіліся амерыканскай візай: чулі, грамадзянам Беларусі вельмі складана атрымаць амерыканскую візу… (Паўза). Што ты зрабіў [каб яе атрымаць]?» Адказаў, што прыйшоў у амбасаду і атрымаў.

«Памежніца ўдакладніла, колькі я не была ў РБ»

Лятала ў Беларусь з Грузіі на пачатку ліпеня. Памежніца ўдакладніла, колькі часу мяне не было ў Беларусі — менш за год ці больш? Адказала, што прыкладна год. Пасля гэтага мой пашпарт забралі, а мяне адвялі ў абгароджаную стужкамі зону з лавачкамі і сказалі чакаць. За 15-20 хвілін з двух рэйсаў туды прывялі яшчэ чалавек 15 і па чарзе сталі выклікаць. Калі дайшла мая чарга, мяне адвялі на асобную лавачку, і чалавек, які не назваўся, пачаў задаваць пытанні і правяраць мабільны тэлефон. 

З пытанняў: 

— Удзел у мітынгах 2020 года; 

— Ці данаціла я куды-небудзь, у тым ліку УСУ;

— Ці звязваліся са мной спецслужбы Грузіі або УСУ / Ці прасілі аб дапамозе;

— Прычына наведвання радзімы і дзе я планую спыніцца;

— Агульныя пытанні наконт таго, што я наогул раблю за мяжой (сказала, што па працы перавялі ў грузінскі офіс).

Не ўпэўненая, што менавіта правяралі ў маім тэлефоне, экрана я не бачыла. Але пытанняў па змесціве не было. 

Пасля гэтага пашпарт аддалі і мяне прапусцілі. Усё доўжылася хвілін 20. Але, можа, і менш: у такія моманты час цячэ значна павольней, на выхадзе ў мяне трэсліся рукі. Іншых падстаў для гутаркі, акрамя часу адсутнасці, у мяне не было. Я так зразумела, што найлепшая стратэгія ў такіх сітуацыях — не скандаліць, не качаць правоў і не паказваць, што ты пра гэта думаеш.

У адной жанчыны з маёй чаргі канфіскавалі пашпарт і сказалі забраць праз два тыдні па месцы прапіскі. На яе пытанне «чаму» чалавек у форме не адказаў, пра прычыны можна толькі здагадвацца. Быў яшчэ мужчына, які спрабаваў лаяцца — яго адвялі, і больш я яго ў чарзе не бачыла.

З прыкольнага: здаецца, у прыбіральню з чаргі (з ахоўнікам) адпускаюць толькі тых, у каго грамадзянства РБ. Пару жанчын пры мне не пусцілі. А ў мяне пасля пытання пра прыбіральню спыталі грамадзянства.

«Мне не паверылі адразу, што я з турыстычнай мэтай»

У чэрвені ў «Каменным Логу» перасякаў мяжу на машыне. Дзесьці ў іх птушка за 2020 стаіць, але гэта першы раз, калі яна дала пра сябе ведаць, — датуль выязджаў у ЕС без праблем.

Людзі ў цывільным спыталі, ці бачыў я вайсковую тэхніку ў ЕС, ці ўступалі са мной у кантакт якія-небудзь падазроныя людзі, ці не перадавалі мне чаго-небудзь.

У Беларусі я не быў усяго тры тыдні, але ў размове мне не паверылі адразу, што я паехаў з турыстычнай мэтай, быццам ужо ўсе на ПМЖ з’ехалі. Падумалі, што працую ў ЕС і, магчыма, у мяне другі пашпарт або дазвол на жыхарства.

— Дзе працуеце?

— У Мінску.

— Не, вы не зразумелі. У Еўропе дзе працуеце?

Яшчэ ў тэлефоне нешта паглядзелі і нагадалі, што няможна быць падпісаным на забароненыя каналы.

На ўсё сышло хвілін 10. Пры выхадзе з будынка да пункта пропуску памежнік спытаў: «Адпусцілі?»

«Чаму ляцелі праз Маскву?»

Я дызайнер, прылятаў у аэрапорт Мінска з Турцыі. Там жыў год.

На пашпартам кантролі, акрамя памежніка, была яшчэ дзяўчына, якая задала мне, пэўна, пытанняў 20. Дзе былі, чым там займаліся? Дзе былі ў 2020 годзе, чаму ляцелі ў Турцыю не праз Беларусь, а праз Маскву? І г. д.

Пасля гэтага чарга дзялілася яшчэ на тры, кожную сустракалі яшчэ два чалавекі — адзін у форме і яшчэ адзін у цывільным. Таксама задавалі пытанні, частку такіх жа, але ў цэлым менш.

dev.by, як і іншым сумленным медыя, сёння вельмі складана: рэдакцыя працуе па-за межамі краіны, а нашыя рэкламныя даходы скараціліся ў некалькі разоў. Але мы даем рады — з вашай дапамогай. Гэта вы дзеліцеся з намі інфанагодамі, думкамі, досведам, часам і ўвагай. А 210 чытачоў падтрымліваюць нас данатамі.

У 2023 годзе мы хочам сабраць 1000 чытачоў-падпісчыкаў. 

Дапамагчы нам можна праз Patreon. 

З Беларусі — праз Donorbox.

І яшчэ крыптой, тут гаманцы.

Дзякуй, што прачыталі гэтае паведамленне.